‘Emergence’, een project van het Parijse bureau AAVP in samenwerking met het Portugese bureau Aires Mateus, is een van de genomineerden onder de 449 projecten voor de Mies van der Rohe Award 2022. Dé ideale gelegenheid dus om architect Vincent Parreira, de man achter AAVP, op te zoeken. We laten hem aan het woord over dit bijzondere project en komen te weten wat de man zelf en diens architectenkantoor drijft.
.jpg)
© AAVP
“Dit is de eerste keer dat we geselecteerd worden, al werd ons bureau in het verleden al wel twee keer – helaas zonder resultaat – genomineerd: eerst voor een wooncomplex in het tiende arrondissement van Parijs en daarna voor een culturele voorziening in Normandië", zegt Vincent Parreira, die duidelijk gevleid is door deze selectie en ze verwelkomt als "een bescheiden geluk, een geschenk en iets verrukkelijks". Hij geeft nog mee dat iedereen bij het agentschap opgetogen was en voegt er aan toe dat hij dit beschouwt als een echte erkenning.
.jpg)
© Luc Boegly
.jpg)
© Luc Boegly
Emergence
Emergence, gelegen op een hellend terrein in het ZAC Clichy-Batignolles, blijkt geen alledaags project te zijn. Hoewel het programma bijzonder klassiek lijkt, onderscheidt het zich door zijn originaliteit: die komt niet alleen tot uiting via het exoskelet en de binneninrichting, maar zeker ook door de kleurstellingen.
Twee aparte gebouwen, het een zwart en het ander wit, rijzen ondanks hun massa fluks hemelwaarts en laten het oog van de toeschouwer visueel ontsnappen naar het Martin-Luther-King park, dat op zijn beurt ontworpen werd door landschapsarchitecte Jacqueline Osty. In de heterogene omgeving van het ZAC, waar verschillende vormen, kleuren en texturen elkaar kruisen, pleit het project van de agentschappen AAVP en Aires Mateus voor een verre van discrete, maar wel pretentieloze, etherische aanwezigheid.
Vincent Parreira wijst erop dat de ‘geboorte’ van het Emergence-project zowel complex als pijnlijk verliep. Hij benoemt de manier van werken als een ‘atypische operatie’, waarbij met enorme beperkingen rekening gehouden moest worden om toch nog een interessant resultaat te bekomen. Volgens de architect is dit project het resultaat van ver doorgedreven teamwerk, waarbij zowel op stedenbouwkundig als op architecturaal niveau een connectie gelegd werd met de omgeving van het ZAC in het algemeen en met het woonblok in het bijzonder.
In dit opzicht is de architect verheugd over de opening van het project naar het park toe: een sterke stedelijke beslissing, aldus Parreira, ook al duurde het behoorlijk lang voor die doorgeduwd werd. Emergence is een project met vier gevels, die een zachte relatie met de buitenwereld heeft willen genereren. En inderdaad, het minder imposante, zwarte gebouw "vertelt een verhaal, terwijl het zich opent naar het park", benadrukt een duidelijk zeer tevreden Vincent Parreira.
.jpg)
© AAVP Architecture
.jpg)
© AAVP Architecture
‘Dit is geen deur’
In februari huldigde Vincent Parreira samen met Marie Brodin (een van zijn twee vennoten) de tentoonstelling ‘Dit is geen deur’ in het Pavillon de l'Arsenal (Parijs) in. Ze zetten deze tentoonstelling op in samenwerking met Noé Basch en Aurélien Furet (de oprichters van Mobius Réemploi) en de vereniging Ares.
‘Ceci n’est past une porte’ is het resultaat van hun experiment in het kader van FAIRE, het platform dat multidisciplinaire teams uitnodigt om innovatief onderzoek en experimenten uit te voeren met het oog op grote stedelijke uitdagingen. Aan de hand van deuren die gerecupereerd werden op het terrein van het voormalige Saint-Vincent-de-Paul ziekenhuis en dankzij de steun van Paris & Métropole Aménagement, worden de mogelijkheden van professionele herintegratie door het hergebruik van bouwafval gedemonstreerd. Deze unieke ervaring draagt niet alleen bij tot de re-integratie van diverse mensen op deze plaats, maar bezorgt tegelijkertijd meer en meer verloederende elementen een nieuw leven.
"We recupereerden bijna 1.500 deuren, maar verder ook nog kasten, leuningen en ander afval dat anders op de vuilnisbelt zou zijn beland. Vervolgens ontwierpen wij met de hulp van twee ontwerpers (Romane Gaboreau en Arthur Bitsch) een dertigtal modellen. Dankzij de betrokkenheid van verschillende mensen en de niet aflatende steun van het Pavillon de l'Arsenal konden we deze elementen uiteindelijk transformeren en verkopen. Dit is een manier van werken waarop ik zeer trots ben," geeft de oprichter van AAVP nog mee.
Het idee zet nadrukkelijk in op handenarbeid, iets wat de architect zeer dierbaar is. Zijn projecten lijken alleszins zeer vaak ‘gebeiteld’, met een gebruik van houtsnijwerk of uitgehold metaal. Het is een uiterst persoonlijke aanpak, waarvoor enkel Parreira de sleutel in handen lijkt te hebben…
.jpg)
© Luc Boegly
.jpg)
© Luc Boegly
Een rode draad
Het bureau AAVP voerde verschillende projecten uit, die ofwel bekroond werden of genomineerd voor tal van onderscheidingen. Doorheen alle projecten van AAVP zie je een rode draad lopen, met name de handenarbeid die de architect in bijna al zijn projecten belicht. Een voorbeeld hiervan is de residentie Simone Veil, die onderdak biedt aan studenten en gelegen is op een onbewerkt stuk grond in de Cité internationale universitaire in Parijs. Hier gaat het om een constructie uit wit beton en licht hout, die de bijzondere handtekening van de architect draagt. Bij dit geheel hebben de diverse details, of die zich nu binnen in het interieur bevinden of van buitenaf zichtbaar zijn, de kracht om te ontroeren door de kwaliteit en de zorg die eraan werden besteed.
Zoveel is zeker: de gevoelige architect Vincent Parreira hoort thuis in een heel speciale ontwerpcategorie, waarin het detail een hoofdrol speelt, zonder dat daarbij ooit het totale plaatje wordt vergeten.
Bewerkt origineel artikel van Sipane Hoh